Jestem mamą. Jak większość rodziców, pragnę wychować moje dzieci na szczęśliwych dorosłych – pełnych poczucia wartości, rozsądnych, z poczuciem humoru, empatycznych, umiejących zadbać o siebie (nie tylko w sensie materialnym, zwłaszcza w sensie emocjonalnym).

To nie będzie odpowiedź prosta jak recepta na ból głowy, której niektórzy mogliby oczekiwać. Dlatego pytanie nie brzmi „co łączy, a co różni rodzicielstwo bliskości i pozytywną dyscyplinę?”. Pytanie brzmi „jak łączę te dwa podejścia?”. W mojej praktyce one przenikają się i uzupełniają. Na tyle, na ile je poznałam wiem, że tak jak rodzicielstwo bliskości nie ma nic wspólnego z bezstresowym wychowaniem, tak w pozytywnej dyscyplinie nie ma miejsca na tresowanie. Nie jestem bezkrytyczna ani ortodoksyjna – sięgam do takich rozwiązań, za którymi stoi przekonanie o istocie bezpiecznej więzi, znaczenia, podmiotowości i szacunku dla różnorodności.
To, co mnie wspiera to akceptacja tego, że jestem wystarczająco dobrym rodzicem. Czasami krzyczę, płaczę i robię rzeczy, z których nie jestem dumna. Daję sobie prawo do popełniania błędów i tym samym zyskuję refleksję, że w danym momencie postąpiłam najlepiej jak umiałam. Dzięki tej refleksji mogę pomyśleć o tym, jak inaczej reagować w podobnych sytuacjach i każdego dnia stawać się coraz lepszym rodzicem dla moich dzieci. Ciągle wystarczająco dobrym.

Zakończę cytatem Jesper’a Juul’a z książki „Twoje kompetentne dziecko”, który teraz mi się przypomniał i właściwie oddaje połączenie dwóch podejść, którymi kieruję się na co dzień.

„Zachowanie dzieci – bez względu na to, czy wyraża się w nim wola współdziałania, czy nie – jest równie ważne dla zdrowia i rozwoju rodziców, jak zachowanie rodziców dla zdrowia i rozwoju dziecka. Interakcja pomiędzy dorosłymi i dziećmi to proces wzajemnego uczenia się. Im bardziej szanujemy godność drugiego człowieka, tym więcej każdy z nas zyskuje.”